เมื่อคุณก้าวเดินไปในที่ที่สังคม ที่คุณได้รับคำเชิญให้ไปในกลุ่ม
แต่เมื่อไปถึง สิ่งที่คุณสัมผัสได้คือ เหมือนคนเหล่านั้นไม่ได้อยากให้ไปอยู่ตรงนั้น
คำถามหรือสิ่งต่างๆที่มันอยู่ในหัว มันค่อนข้างออกไปในทางที่ไม่ดี
และเกิดคำถามว่า ฉันจำเป็นที่จะต้องอยู่ในสังคมแบบนี้หรอ
คำตอบคือไม่ ฉันเลือกสังคมได้
ถ้าไม่เจอสังคมที่ดี ก็แค่สร้างสิ่งแวดล้อมที่ดีด้วยตัวเอง
ชีวิตคนเรานั้นสั้น ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปคลุกคลีกับสิ่งที่บั่นทอนจิตใจ
และอธิบายเรื่องที่คนอื่นไม่เคยได้เจอความเจ็บปวดเหล่านั้นให้ใครฟัง
เพราะความเจ็บปวด เรื่องราวความทุกข์ เวลาเราเล่าให้ใครฟัง
สิ่งที่เกิดขึ้น คือ การสานต่อคำพูด ตามมิติแนวคิดของแต่ล่ะคน เพราะเค้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง
และมันจะเป็นวงกว้างไปตามแนวความคิดคนไปเรื่อยๆ
แต่ความทุกข์ ความเจ็บปวด กับเหตุการณ์ที่เราเจอ ทุกเรื่องราวที่เราประสบ
เราจะผ่านมันไปด้วยความเข้มแข็ง และวันหนึ่งที่จิตใจเราสามารถให้อภัยกับทุกเรื่องได้จริงๆ
เราก็จะสามารถ ยิ้ม และ เดินพูดคุยกับสังคมที่แม้เคยทำร้ายเราได้ ด้วยใจเป็นกลาง
และมองแค่เพียงผ่าน ว่ามนุษย์ทุกคน ก็ก้าวเดินตาม กิเลส รัก โลภ โกรธ หลง
แต่สุดท้ายทุกคนก็หนีไม่พ้นซึ่งความตาย
คำว่าเพื่อน หรือ มิตรภาพ ถ้านั้นคือเพื่อนหรือมิตรภาพเราจริงๆ
ไม่ว่าจะห่างหายไปนานแค่ไหน กลับมาอีกกี่ครั้ง นั้นก็ยังเป็นเพื่อน และ มิตรภาพที่ดี
แต่เมื่อไหร่ที่เป็นสังคมที่โหดร้าย ไม่ว่าเดินกลับไปอีกกี่ครั้ง นั่นก็ยังเป็นพื้นที่โหดร้ายกับเราเสมอ
ขอบคุณที่ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าโลกภายนอกก็ยังคงมีความสวยงามผสมความโหดร้ายเสมอ
