ถ้าวันนี้ คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเราต้องจากไป เราจะอยู่ได้ไหม
คำถามสั้นๆ ประโยคเพียงสั้นๆ ที่ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ใช่คิดแค่การฝึกตายของเราเพียงคนเดียว
แต่ต้องคิดให้ได้ว่าถ้าทุกอย่างหายไปตรงหน้าเรา
นั่นคือเราสูญเสียในหลายสิ่ง และเรายังหายใจ
การฝึกจิตของเรา ไม่ใช่ฝึกเพียงแค่
เราปลดปล่อยจากบ่วงเพียงอย่างเดียว
แต่เป็นการปลดปล่อยพันธนาการอย่างแท้จริง
ถ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพลันหายไป
เราจะฟูมฟาย นั่งเสียใจ ร้องไห้กับสิ่งเหล่านั้นไหม
หรือเราจะมีสติ แล้วเดินก้าวผ่านสิ่งเหล่านั้นได้อย่างเข้มแข็ง
จะเรียกว่าเข้มแข็งก็ดูกะไรไปสะหน่อยนะ
ขอเรียกมันว่า เราจะสามารถเห็นโลกอย่างเข้าใจได้ไหม
ทุกอย่างมีเกิด ทุกอย่างมีตั้งอยู่ ทุกอย่างมีดับไป
แล้วอะไรละที่เราควรจะยึด มันไม่มีสิ่งใดเลย
พี่ทำให้เราอยากเดินทางสายธรรมอีกแล้ว
แต่เราต้องจัดการทางส่วนโลกให้หมดซึ่งห่วงก่อน
ไม่ว่าเราจะอยู่ทางโลกหรือทางธรรมเราก็เลือกที่จะอยู่ได้
โดยไม่ต้องรบกวนสิ่งอื่นใด
การปราศจากพันธนาการจากใจได้ทั้งหมด
นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราหลุดพ้น วัฏฏะสงสารได้เช่นกัน
การจากลาสำหรับเราแล้ว คือการหมดเวรซึ่งกันและกัน
การหลงในโลก หลงสุขแล้วยังเสพสุขมากมาย
เหมือนคนไม่เห็นซึ่งทุกข์ที่วางอยู่ตรงหน้าเรา
แล้วเราก็ใช้ชีวิตโดยความไม่ประมาทอยู่ทุกวัน
เราไม่มีทางรู้วันตายของเราได้
ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ว่าพรุ่งนี้ของเราจะเหลืออีกกี่วัน กี่ชั่วโมง กี่ปี
การฝึกจิตให้เป็นจิตผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
ฝกให้เห็นทุกอย่างอย่างมีสติ
ดีกว่าปล่อยจิตให้ไหลอิงไปตามทางของโลก
เราโชคดีแค่ไหนที่ได้เกิดเป็นมนุษย์
เราโชคดีแค่ไหนที่ได้เห็นทุกข์ของการเกิด
เราโชคดีแค่ไหนที่ได้เห็นทุกข์ของบ่วงโซ่
แล้วเราจะปล่อยให้จิตหลงอีกนานแค่ไหนกัน
เมื่อตั้งมั่นสิ่งใดไว้แล้ว จงตั้งใจทำสิ่งนั้นให้เกิดผล
เราจะได้ไม่ต้องคอยกังวลกับสิ่งใดอีก
เดินต่อไปนะ ...... นักเดินทางตัวน้อยๆ
@...Miiez...@
