การเดินทางผ่านห้วงเวลาความคิด

เวลาที่คนเราเดินทางผ่านห้วงแห่งกาลเวลาของความคิดไป
จะเห็นได้ว่า คนเราตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ

ด้วยจินตนาการโลดแล่นอยู่กับตัวเอง
ด้วยความคิดบางอย่างที่อยู่ในขณะประมวลผล

จิตที่มันนิ่งอยู่กับตัวเอง
มันมีคำถามปนสงสัยในบางสิ่ง
มันมีความกังวลในบางเรื่อง
มันมีความคาดเดาไปต่างๆนานา
จิตมันนิ่งคิด กายภวังค์ไปชั่วขณะหนึ่ง

มันคือการเดินทางเข้าสู่ห้วงของกาลเวลา
นั่นคือเข้าสู่อดีตและอนาคต
จากเหตุการณ์ในอดีต สร้างภาพความกังวลในอนาคต
แล้วเกิดการคาดเดาไปต่างๆนานา
เกิดความสับสนในจินตนาการ
เกิดความฟุ้งซ่านในจิตใจ
เกิดความคาดหวังในอนาคต

เมื่อเราได้รับรู้ความเคลื่อนไหวทางอารมณ์ของจิตแล้ว
เราก็สามารถหยุดนึกคิดได้เพียงครู่เช่นกัน
แยกอดีต แยกอนาคต ตัดความกังวล
แล้วปล่อยให้ตัวเราเผชิญกับความจริงที่อยู่ตรงหน้า

การคาดการณ์ล่วงหน้าเป็นสิ่งที่ดี
แต่การคาดการณ์อย่างกังวลใจเป็นสิ่งที่ทำให้คนเราทุกข์

แค่คาดเดาสถานการณ์ตรงหน้าว่าจะมีสิ่งใดเกิด
และเตรียมพร้อมจะรับกับหนทางที่เลวร้ายที่สุดในทางเดิน

แค่รู้ทางที่แย่ เตรียมรับมือ
แล้วโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แบบไร้กังวล
แค่นี้ก็ไม่น่าจะมีสิ่งใดมากระทบใจเราได้

เพราะรู้และวางเฉยเป็น
เข้าใจและเดินต่อไปข้างหน้า

ก็จะไม่ต้องกระวนกระวายใจหรือทุกข์ใจ
กับเรื่องบางเรื่องของชีวิต

ตามจริงแล้วสิ่งที่คนทั้งโลกเป็นทุกข์มิใช่สิ่งใดเลย
สิ่งนั่นคือ ความคิดของตัวเองทั้งนั้น
แล้วความคิดนี่แหละที่เป็นสิ่งกระตุ้นต่อมความรู้สึกต่อได้อีกที

จะหัวเราะ ร้องไห้ เศร้าหมอง
จุดเริ่มต้นจากประสาทสั่งการของสมองคนเรานั่นเอง
ซึ่งมันก็มาจากความคิด

แค่ใช้ความคิดให้เป็น
แล้วหยุดความคิดที่ทำร้ายตัวเองได้
จากความกังวล คาดหวัง สับสน ฟุ้งซ่านของจิต

สุดท้ายแล้ว แค่เพียงอยู่กับปัจจุบัน
เข้าห้วงกาลเวลาเพื่อใช้ความคิดคาดการณ์ไตรตรอง
ใช้สมองบางส่วนวางแผนแก้ปัญหาในสิ่งที่ยังไม่เกิด
แล้วเดินออกห้วงแห่งอดีตและอนาคต
กลับสู่ปัจจุบันกาล และดำเนินต่อไปอย่างไร้กังวล

ชีวิตคนเราก็แค่นี้เองล่ะ
เป็นกำลังใจให้กับทุกคนนะ
เดินต่อไป...นักเดินทางตัวน้อยๆ

@...Miiez...@